Aforismes 1
Elke kunstuiting is deels kunde, deels propaganda. Zo was
zelfs dada (data?) deels promotie voor anarchie en surrealisme deels
promotie voor spiritualiteit, ook al was dada resoluut gekeerd tegen
politiek en surrealisme tegen religie.
--
Volgens Korzybski's anthropometer heeft ons bewustzijn zich ontwikkeld volgens steeds dieper liggende niveaus van abstractie, waardoor de realiteit meer en meer bestaat uit louter woorden. Dit weerspiegelt de kabbalistische premisse volgens dewelke wij bestaan als woorden, ontsprongen aan de oorzaak der oorzaken, het Woord.
Sommigen zijn enkele letters, de meeste zijn een woord, een paar zijn volzinnen en een handvol enkelingen een volledige encyclopedie.
--
Zie jezelf als de vorm van datgene geen vorm kan hebben. Misschien zijn het enkel sommige werken van Beethoven die dit paradox overstijgen en zelf integraal zijn wat ze voorstellen.
--
Wat als wij en gans onze realiteit de echte leegte uitmaken, en het vacuum (de zogenaamde 'donkere materie' en 'donkere energie') dat schijnbaar 95% van onze materie beheerst, wat wij zelfgenoegzaam 'het niets' noemen, eigenlijk de echte realiteit is? Kortom wat als wij in al onze twijfels en zoektochten enkel epifenomenen zijn?
Als in de metafoor van Plato de achterwand van de grot een spiegel is, en men ziet geen schaduw van iets dat zich buiten de grot afspeelt, maar gewoon de waarheid: wij zijn zelf de schaduwen die onze toestand weigeren te aanvaarden, en daarom voortdurend op zoek zijn naar iets dat wij onmogelijk kunnen vinden.
Het besef dat de realiteit een constructie is van onze neurologische patronen zou dan niet de grootste illusie zijn. Wat als uitgerekend wij de koningen van Edom zijn?
--
Sommige poëzie heeft diepe stilte nodig om de contouren scherper te kunnen stellen van datgene wat er achter schuilgaat.
--
Een interview gehoord van Midas Dekkers. Volgens hem is het groot verschil tussen mensen en dieren het beseffen van de eigen sterfelijkheid. Volgens mij is er inderdaad een verschil op het gebied van inzichten, maar van een andere aard. Mensen vertonen de angst voor de dood, dieren schijnbaar niet. Is dit omdat wij beseffen wat de dood eigenlijk is? Wie van ons kan beweren deze kennis te bevatten? Of leven wij in de waan en dieren net niet?
Individuele sterfelijkheid bij dieren hoort bij het leven. Enkel de mens stelt zich hier vragen rond, enkel de mens vecht heel zijn leven lang met de angst om te sterven. Misschien is het enkel de mens die verblijft in de illusie van de dood, de illusie van goed en kwaad, van de dualiteit in het leven?
Het lijkt mij dat de meeste dieren (met katten aan kop) meesters zijn geworden in eerste en vierde circuit, lichamelijke en sociale intelligentie, en wellicht hierdoor ook een blijvend contact hebben met hun vijfde en achtste circuit. Het lijkt erop dat slechts enkele diersoorten (de octopus aan kop) ook een derde circuit hebben ontwikkeld.
Mensen daarentegen beheersen middelmatig de eerste vier circuits, met meestal de nadruk op het derde, en kunnen slechts sporadisch inzicht krijgen in de volgende vier.
Misschien hebben wij de illusies nodig om te kunnen groeien zoals de kabbala het omschrijft. En hebben dieren deze illusies niet nodig omdat ze de link met hun hogere circuits bewaard hebben?
Onze irrationele angsten lijken allesbehalve irrationeel.
De grootste illusies zijn de concepten van sterfelijkheid en eeuwigheid. Ze schermen ons af van de achterliggende waarheden buiten tijd en ruimte om.
--
Het leven is als een Mandelbrot video. Blijven verwachten om iets tastbaars te raken, en blijven inzoomen op leegte. Eens iets tastbaars zou geraakt worden dan stopt de film en ook het leven.
--
Alles wat ik meemaak, ervaar, interpreteer, heb ik nodig. Er bestaat geen goed noch kwaad, hoop noch spijt, trots noch schuld. Hoe pijnlijk ook de levenslessen, ze duiden op patronen die moeten worden doorbroken om te evolueren.
De hamvraag voor een sjamanistische sessie moet zijn: waarom projecteer ik mijn moraal van trouw op de andere? En waarom doe ik dit consequent op een andere voor wie mijn moraal van trouw absoluut niet geldt? Ben ik in essentie hopeloos naief? Waarom kan er niet van mij gehouden worden met dezelfde liefde die ik voel voor de andere? Waarom word ik al heel mijn leven bedrogen? Waarom besta ik niet als partner en hoe precies besta ik dan wel? Wat zou dat inhouden, houden van mij? Waarom is en blijft mijn liefde onvoorwaardelijk? Waarom is liegen en bedriegen voor mij onmogelijk, niet omdat ik niet wil, maar omdat ik niet kan, of omdat ik het zodanig zinloos vind dat ik daar geen energie kan insteken? En waarom is dit net de muur waar ik herhaaldelijk blijf tegen lopen door zelf bedrogen te worden? Wat is de les die ik zou moeten leren maar nog steeds niet geleerd heb?
--
De kerk heeft steeds het kapitaal ondersteund. De geschiedenis van het kapitalisme is de geschiedenis van de kaloten. Beiden zijn groot geworden door de ontwikkeling van het schuldconcept.
--
"Kabaal" wat een prachtige interpretatie. Kaballah zou in ons moeten resoneren tot er enkel het lawaai overschiet om ons wakker te krijgen.
--
Volgens Korzybski's anthropometer heeft ons bewustzijn zich ontwikkeld volgens steeds dieper liggende niveaus van abstractie, waardoor de realiteit meer en meer bestaat uit louter woorden. Dit weerspiegelt de kabbalistische premisse volgens dewelke wij bestaan als woorden, ontsprongen aan de oorzaak der oorzaken, het Woord.
Sommigen zijn enkele letters, de meeste zijn een woord, een paar zijn volzinnen en een handvol enkelingen een volledige encyclopedie.
--
Zie jezelf als de vorm van datgene geen vorm kan hebben. Misschien zijn het enkel sommige werken van Beethoven die dit paradox overstijgen en zelf integraal zijn wat ze voorstellen.
--
Wat als wij en gans onze realiteit de echte leegte uitmaken, en het vacuum (de zogenaamde 'donkere materie' en 'donkere energie') dat schijnbaar 95% van onze materie beheerst, wat wij zelfgenoegzaam 'het niets' noemen, eigenlijk de echte realiteit is? Kortom wat als wij in al onze twijfels en zoektochten enkel epifenomenen zijn?
Als in de metafoor van Plato de achterwand van de grot een spiegel is, en men ziet geen schaduw van iets dat zich buiten de grot afspeelt, maar gewoon de waarheid: wij zijn zelf de schaduwen die onze toestand weigeren te aanvaarden, en daarom voortdurend op zoek zijn naar iets dat wij onmogelijk kunnen vinden.
Het besef dat de realiteit een constructie is van onze neurologische patronen zou dan niet de grootste illusie zijn. Wat als uitgerekend wij de koningen van Edom zijn?
--
Sommige poëzie heeft diepe stilte nodig om de contouren scherper te kunnen stellen van datgene wat er achter schuilgaat.
--
Een interview gehoord van Midas Dekkers. Volgens hem is het groot verschil tussen mensen en dieren het beseffen van de eigen sterfelijkheid. Volgens mij is er inderdaad een verschil op het gebied van inzichten, maar van een andere aard. Mensen vertonen de angst voor de dood, dieren schijnbaar niet. Is dit omdat wij beseffen wat de dood eigenlijk is? Wie van ons kan beweren deze kennis te bevatten? Of leven wij in de waan en dieren net niet?
Individuele sterfelijkheid bij dieren hoort bij het leven. Enkel de mens stelt zich hier vragen rond, enkel de mens vecht heel zijn leven lang met de angst om te sterven. Misschien is het enkel de mens die verblijft in de illusie van de dood, de illusie van goed en kwaad, van de dualiteit in het leven?
Het lijkt mij dat de meeste dieren (met katten aan kop) meesters zijn geworden in eerste en vierde circuit, lichamelijke en sociale intelligentie, en wellicht hierdoor ook een blijvend contact hebben met hun vijfde en achtste circuit. Het lijkt erop dat slechts enkele diersoorten (de octopus aan kop) ook een derde circuit hebben ontwikkeld.
Mensen daarentegen beheersen middelmatig de eerste vier circuits, met meestal de nadruk op het derde, en kunnen slechts sporadisch inzicht krijgen in de volgende vier.
Misschien hebben wij de illusies nodig om te kunnen groeien zoals de kabbala het omschrijft. En hebben dieren deze illusies niet nodig omdat ze de link met hun hogere circuits bewaard hebben?
Onze irrationele angsten lijken allesbehalve irrationeel.
De grootste illusies zijn de concepten van sterfelijkheid en eeuwigheid. Ze schermen ons af van de achterliggende waarheden buiten tijd en ruimte om.
--
Het leven is als een Mandelbrot video. Blijven verwachten om iets tastbaars te raken, en blijven inzoomen op leegte. Eens iets tastbaars zou geraakt worden dan stopt de film en ook het leven.
--
Alles wat ik meemaak, ervaar, interpreteer, heb ik nodig. Er bestaat geen goed noch kwaad, hoop noch spijt, trots noch schuld. Hoe pijnlijk ook de levenslessen, ze duiden op patronen die moeten worden doorbroken om te evolueren.
De hamvraag voor een sjamanistische sessie moet zijn: waarom projecteer ik mijn moraal van trouw op de andere? En waarom doe ik dit consequent op een andere voor wie mijn moraal van trouw absoluut niet geldt? Ben ik in essentie hopeloos naief? Waarom kan er niet van mij gehouden worden met dezelfde liefde die ik voel voor de andere? Waarom word ik al heel mijn leven bedrogen? Waarom besta ik niet als partner en hoe precies besta ik dan wel? Wat zou dat inhouden, houden van mij? Waarom is en blijft mijn liefde onvoorwaardelijk? Waarom is liegen en bedriegen voor mij onmogelijk, niet omdat ik niet wil, maar omdat ik niet kan, of omdat ik het zodanig zinloos vind dat ik daar geen energie kan insteken? En waarom is dit net de muur waar ik herhaaldelijk blijf tegen lopen door zelf bedrogen te worden? Wat is de les die ik zou moeten leren maar nog steeds niet geleerd heb?
--
De kerk heeft steeds het kapitaal ondersteund. De geschiedenis van het kapitalisme is de geschiedenis van de kaloten. Beiden zijn groot geworden door de ontwikkeling van het schuldconcept.
--
"Kabaal" wat een prachtige interpretatie. Kaballah zou in ons moeten resoneren tot er enkel het lawaai overschiet om ons wakker te krijgen.
Comments